විශාලතම බිය...

පවසන්න මාහට ලොව දරුණුම මිනිසා සමග සටන් වදින්ට... මම මිය යනතුරු හෝ සටන් වදිමි.... පවසන්න මට ලොව භයානකම ත්‍රස්තවාදීන් සමග සටන් කරන්න... එයද කරමි... පවසන්න මට මරියානා ආගදයේ කිමිදෙන්න කියා එයද කරමි... පවසන්න මට හිමාලය තනිව තරණය කරන්න කියා එයද කරමි... එහෙත් අම්මේ තාත්තේ ඔබ දේපල නොමැතිව කෙදිනක පටන්  ජීවත් වෙන්න සිදුවේද යන්න මම නොදනිමි... ඒ දිනය එන්න එන්න ලන්  වෙන බව පමනක් දනිමි... එය සිහිවනවිට දැනෙන බිය සහ දුක කෙසේ නම් වින්ද දරගන්ටද මම... පව්ලේ තනි දරුවා ලෙස වැඩුණු මාගේ ආත්මය ඔබ දෙපලට කෙසේ නම් බැන්දී ඇත්ද... මට ඔබ දේපල නොමැති දිනය මතක් වන විට සිතෙන්නේ, මම ඊට පෙර ඒ ලෝකයට ගොස් ඔබ දේපල එනතුරු සිට , ඔබ දේපල පිළිගන්ට ඇත්නම් කෙතරම් හොඳද කියාය...මා බොහෝ වැරදි කර ඇත, බොහෝ ඔබ දෙපලගේ සිත් රිදවා ඇත. ඒ සැමට ඔබ මට සමාව දී ඇත. මම කිසි දිනෙක අහිංසක කීකරු පුතෙකු නොවුනි. දඩබ්බර කම් සාමාන්‍ය දෙයක් විය... එහෙත් මට නැවත ඒවා නිවැරදි කල හැකිද....ඔබට මා ඇති ණය මට ආත්ම සියයකින්වත් ගෙවා නිමකළ  නොහැක. දිනෙක ඒ දුක මට තනිව දරාගැනීමට මට සිදුවනු ඇත. කිව යුතුව ඇත්තේ මාහට ඒ සඳහා ශක්තියක් නොමැත...කාලෙකට පසු ඇසට උනන කඳුලක් සමග ලියු ලිපියකි මෙය...

දුලිත කසුන්